از خود فـنا نگـشته نـیابی به حق بـقـا          فـانی شـدن ز خـویش بود حـال اولیا

تا نقـش غـیر پاک نـشویی ز لـوح دل          کی در حریم وصل شود جانت آشنا؟

جانهای بیدلان زده آتش به هر دو کون          از شوق روی دلبر بی چون و بی چرا

طی کرد راه و زود به مطلوب خود رسید          هر کو به صدق در ره عشقش نهاد پا
داری دلا هـوای سـلـوک طـریق حـق          بـایـد قــدم نــهــی به ره شاه لا فـتـی
شاهی که از بلـنـدی قـدرش خبر دهد           ایـزد به هـل اتــی و به تـاکـیـد انـمّـا
بر تخت ملک فقر چو او شاه مطلق است          شاهان فــقــر جـمـله بدو کـرده اقـتـدا
آن بحر علم و فضل و کمال و حیا و خلق          آن گوه حـلم و کان مروت کرم، سخا
وصف کمال تُست سلونی و لـو کشف          کس را نبوده عـرصۀ این، بعد انـبـیا
دست نـیاز و عجز اسیـری به دامنـت          چون زد، مدارش از قدم خویشتن جدا